کاربرد سیره :
در مواردى که سیره , آنهم از نوع حجت و معتبر آن , بر فعل و یا ترک فعلى اقامه گردد چه مقدار بهره و نتیجه مستفاد مى شود . به عبارت دیگر , توسط سیره چه حکمى را مى توان به اثبات رسانید ؟ آیا اگر سیره بر فعل واقع گردد مى توان وجوب آن را استنباط نمود ؟ و یا اگر سیره بر ترک فعل قرار گیرد مى توان براى حرمت , به آن تمسک جست ؟
محققین از علماى اصول گفته اند در موارد سیره بر فعل , حد اعلاء و نهایت محصول آن تنها جواز و عدم حرمت عمل مزبور خواهد بود و به هیچ وجه نمى توان براى وجوب , به سیره استناد نمود . و همچنین نهایت محصول سیره بر ترک فعل , عدم وجوب است و نمى توان براى حرمت به آن متمسک شد . مثلا اگر در جامعه مسلمین ملاحظه گردد که عملى میان مسلمانان رائج بوده و هیچ گاه ترک نمى شود , نمى توان براى وجوب عمل مزبور به رواج عملى آن تمسک نمود , زیرا نفس عمل هیچگونه لسان گویا و مشخصى ندارد که بیان کننده وجه آن باشد . تنها آنچه متیقن است اینکه آن عمل حرام نیست و با منتفى شدن احتمال حرمت عمل , چهار احتمال دیگر از احکام پنج گانه باقى مى ماند : اباحه , کراهت , وجوب و استحباب , و چون دلیلى بر تعیین هیچ یک از محتملات وجود ندارد , تنها جامع مشترک بین محتملات , یعنى اصل جواز , مستفاد آن خواهد بود .
البته در بعضى از موارد , مداومت و استمرار عملى مسلمانان که حاکى از تقید خاص آنان باشد مى تواند دلیلى بر رجحان عمل نیز قرار گیرد
منبع: مباحثى از اصول فقه، دکتر سید مصطفی محقق داماد