نهى در عبادات:
نظر مشهور علماى امامیه در مورد نهى وارده در عبادات تقربى آن است که دال بر فساد مى باشد . منظور از عبادات تقربى , آن دسته از عبادات است که بندگان با قصد تقرب الى الله به انجام آنها مبادرت مى ورزند . مانند نماز , روزه , حج و . . . . در مقابل , عبادات توصلى مى باشد که غرض از انجام آن توصل و وجود یافتن عمل است . مانند تطهیر تن و لباس از نجاسات , که به هر قصد و نیتى که صورت گیرد , و یا حتى بدون توجه انجام شود , تفاوتى نخواهد داشت و غرض که طهارت است , حاصل خواهد شد .
در عبادات تقربى , نهى موجب بطلان و فساد است . دلیل آن هم روشن است , زیرا عملى که نهى شارع به آن تعلق گرفته , مبغوض و منفور شارع است . و از طرفى بنده خدا با انجام عمل عبادى قصد دارد که به خداوند تقرب و نزدیکى حاصل نماید و منطقا قابل توجیه نیست عملى که منفور و مبغوض و دور کننده عبد است , در عین حال مقرب و نزدیک کننده او بوده باشد .
ولى در عبادات غیر تقربى , نهى موجب بطلان نخواهد بود . مثل آن که گفته شود : با آب غصبى لباست را نشوى که در صورت انجام هر چند عبد , متخلف و معاقب است ولى لباس نجس تطهیر شده و به نجاست باقى نخواهد ماند . مگر آنکه در عبادات غیر تقربى , نهى بیانگر شرطى از شروط صحت عمل باشد . مثل آن که گفته شود لباس نجس را در آب قلیل نشویید . که این جمله بیانگر آن است که شرط تطهیر وجود آب کر مى باشد و آب قلیل مطهر نجس نمى باشد .
منبع: مباحثى از اصول فقه، دکتر سید مصطفی محقق داماد