قرینه
چیزى که به لفظ مقرون مى شود تا به وسیله آن چیز معنى که از آن لفظ منظوراست معلوم گردد بنام قرینه خوانده مى شود .
قرینه در دو جا به کار مى رود یکى نسبت به مشترک و دیگرى نسبت به مجاز:
با مشترک به کار مى رود چون معانى لفظ مشترک در خطور به ذهن یکسان است و هیچکدام را بر دیگرى در این جهت ترجیح و تقدم و تأخرى نیست و از این رو شنونده در پى بردن به مقصود سرگردان و مردد است پس گوینده باید براى رفع ابهام و اجمال از کلام خود قرینه و شاهدى بیاورد که مقصود وى را معین سازد به همین مناسبت قرینه مشترک را قرینه معینه و موضحه مى خوانند , با مجاز بکار مى رود چون هنگامى که لفظى گفته شود ابتداء معنى حقیقى آن به ذهن شنونده خطور و تبادر مى کند پس براى جلوگیرى از این مبادرت و خطور و براى منصرف ساختن ذهن شنونده به معنى مقصود , بر گوینده لازم است که قرینه بایورد به همین مناسبت قرینه مجاز را صارفه و مانعه مى خوانند .
قرینه ممکن است لفظ باشد و ممکن است نباشد نخست را قرینه لفظى یا مقالى و قرینة غیر لفظى را قرینه حالى مى نامند .
منبع: تقریرات اصول فقه دکتر شهابی . نویسنده : عباس فربد