دلالت صیغه نهى بر تحریم :
آیا صیغه نهى دلالت بر حرمت مى کند یا خیر ؟ یعنى وقتى گوینده مى گوید: ( فلان کار را نکن ) ، آیا دلالت بر آن دارد که این عمل ممنوع و غیر مجاز است ؟ یا آنکه صرفا دلالت دارد . بر آنکه عمل مزبور ناشایسته و مرجوح است , و رساندن مفهوم حرمت , محتاج به قرینه مى باشد ؟
اکثر علماى اصول عقیده بر آن دارند که صیغه نهى , ظهور در حرمت دارد . و اگر در مواردى نواهى شرعیه دلالت بر کراهت مى کند نه به خاطر ظاهر لفظ است , بلکه قرائن و شاهد موجود در کلام و یا در خارج آن چنین دلالتى را نموده است .
ولى بعضى از صاحبنظران این دانش مى گویند : صیغه هاى نهى و امر فى نفسه هیچگونه دلالتى بر حرم و یا وجوب ندارند , بلکه این قالب هاى کلامى صرفا دلالت بر آن دارند که نهى کننده ا زعمل مربوطه منزجر است و یا امر کننده آن را دوست دارد و دلالت بر حرمت و وجوب بستگى دارد به آنکه ناهى و آمر , چه کسانى باشند ؟ هر گاه نهى و امر از مقامات لازم الاطاعه صادر گردد , صیغه نهى و امر به ضمیمه حکم عقل مبنى بر لزوم اطاعت , دلالت بر حرمت و وجوب مى کند . ولى هر گاه نهى و امر از مقاماتى صادر گردد که با مخاطب از نظر مرتبه مساوى و یا پائین تر باشد , چنین دلالتى را نخواهد داشت . مثلا وقتى بندگان باریتعالى از درگاهش مى خواهند که ما را عذاب نکن و یا آنکه ما را ببخشاى , اینگونه کلمات , دلالت بر حرمت و یا وجوب نمى توانند داشته باشند و صرفا درخواست عاجزانه اى است که در اصطلاح آن را دعا مى خوانند .
پس به طور کلى نمى توان گفت که قالب هاى نهى و امر , وضع خاصى از نظر لغوى دارند .
منبع: مباحثى از اصول فقه، دکتر سید مصطفی محقق داماد